In een vorig bericht hadden we het al over aardperen die twee jaar na elkaar hardnekkig weigeren uit te komen. De boosdoener bleek een woelmuis of een gelijkaardig beest dat gangen graaft van het kerkhof naar de potager, en zich daar te goed doet aan de knollen. Zou het beest de strijd hebben opgegeven en andere oorden opgezocht?
Ondertussen raakt de moestuin stilaan gevuld, en kunnen we zelfs al een eerste oogst binnenhalen: raapjes!
Alles zal worden onthuld, o lezer, het is enkel een kwestie van tijd! Tijdens de après-potager worden niet alleen allerlei wereldproblemen opgelost, maar ook het woelmuizenraadsel. Een blazend geluid van achter de kerkhofmuur bevestig het vermoeden van de Natuurpuntstrekking van Café Potager dat een nest uilskuikens zich tussen de grafmonumenten verschanst heeft. En inderdaad, opnieuw zien wij, op het terras van de Pastorie gezeten, een witte schim vanuit de kerktoren over de pastorietuin scheren, op zoek naar ... aardperendieven. Leve de kerkuil!
